Vrijwel alle kaarten, stadsplattegronden en -aanzichten en stads- en dorpsgezichten die afkomstig zijn uit de periode van de 16e tot de 18e eeuw zijn uitgegeven als een kopergravure.

De kopergravure heeft zich als druktechniek waarschijnlijk in het tweede kwart van de 15e eeuw in Europa ontwikkeld en is voortgekomen uit de droge-naald-ets, Met behulp van een soort etsnaald met een diamant op de kop, een ‘burijn’, sneed een kunstenaar-graveur de afbeeldingen in een koperplaat. Dit snijden moest wel in het spiegelbeeld gebeuren en was een moeilijk precisiewerk. De plaat werd daarna van inkt voorzien en vervolgens afgedrukt. Door het papier op de koperplaat te persen werd ook een afdruk van de plaat zelf in het papier zichtbaar, wat de moed wordt genoemd. De graveurs, de mensen die dit graveren beheersten, waren in de bloeitijd van de kaartindustrie zeer geziene kunstenaars en erkende ambachtslieden.